திகைச்சுத் திக்குமுக்காடிப் போனார் யாக்கோபு. கையில இருக்கிற நூறு ரூபா நோட்டப் பாப்பாரு. அதக்குடுத்த அழகு மகன் முகத்தைப் பாப்பாரு. என்ன இது?

"லே மக்கா, இன்னா இருக்க நாகர்போவிலுக்குப் போயிட்டு வாறதுக்கு இத்தினிப் பெரிய நோட்டா!" அவருக்க பல் இல்லாத பிளந்த வாயி பிளந்தபடியே நிக்கு.

"போங்கப்பா நானில்ல தாரேன். போங்க போயி, நல்லாச் செலவாக்கிக்கிட்டு வாருங்க"

கிழவனுக்கு அடிச்சிருக்க யோகத்தப் பாருங்க! அவருக்க பெஞ்சாதி பிரகாசியம்மாள் பிரமிச்சுப் போயி நாடியிலே கையை வைச்சிக்கிட்டு நடு முத்தத்தில நிக்கிறாக.

யாகோப்பு திரும்பவும் தன் கையில இருக்கற அந்த நூறு ரூபா நோட்டப் பார்க்கிறாரு. அச்சடிச்ச மேனிக்கிப் புத்தம் புதுசா அப்பிடியே வந்திருக்கு. அந்த நோட்ட அப்பிடியே தன் முந்திரி பழம் முக்குக்கிட்ட கொண்டு வாறாரு. அச்சு மை வாசனை அசத்துது. பெரீய ஒரு அணைக்கட்டு, அணை நிறைஞ்சி தண்ணி பொங்கிப் பாயிது. நம்ம வாழ்க்கையும் இதுபோல பொங்குமுண்ணு ரூபா நோட்டு சொல்லுதோ! இந்தக் காந்தி... மனுசன் ஏன் இப்படிச் சிரிக்கறாரு? ச்சே, இந்தப் பையன் இப்படி ஒரு புது நோட்டத் தருவானா, தந்து என்னைய இப்பிடி மிரட்டுவானா... ஹ்ம்..அந்தப் பய குணம் அது.

போன வருசமும் இதே சமயம் தானே! இதே மாதிரி லீவுக்கு வந்திருக்கச்சில தானே! ஆமாமா... இளைய மகபுள்ள - பேத்தி சடங்குக்குக் குடும்பமே போயிருக்கச்சில, "லே தம்பி, கன்னியாகுமரி பக்கத்தில தான் இருக்கு. பார்த்துட்டு வந்திருவோம். பைசா தாலேன்னு கேட்டா மூத்தமவ. இந்தக் கிறுக்குப்பயன் என்ன செய்தான்... அப்பவும் இத்தே மாதிரிதான்! எங்கிருந்து தான் கொண்டு வந்தானோ, ஒரு கட்டுப் பத்து ரூபா நோட்டு, தொப்புன்னு அக்கா மடியில போட்டு, "போங்க, நல்லாச் செலவாக்குங்க" ன்னு சிரிக்கான்.

பணத்தப் பார்த்ததுமே மூத்தவ முகம் மாறிப்போச்சி. அந்த நோட்டுக் கட்ட அப்பிடியே அமுக்கிட்டா. சின்னதுகளுக்குப் பத்து ரூவாய்க்கு உப்புக் கடல வாங்கிக் குடுத்து அவ கன்னியாகுமரி சுற்றுலாவ முடிச்சிகிட்டா. "பெரியம்மா, விவேகானந்தர் பாறைக்குப் போணும். வளையல் வாங்கணும், கலங்கரை விளக்கில ஏறணும்" எந்த வேண்டுகோளும் அவ செவியில நுழையல்ல... குடும்பத்தில அந்தக் கசப்பு இன்னும் மாறல..

பெருமூச்சு விட்டுகிட்டே அந்த ரூபா நோட்டை ரெண்டு கண்ணுலயும் ஒற்றிக்கிட்டார் யாகோபு. நோட்டு கசங்கிடாமலும் விளிம்பு மடங்கிடாமலும் அதப் பொன்போல முந்தியில் பத்திரப் படுத்தி முந்தி முனைய இடுப்புல செருகினார்.

குடிலுக்குள்ளே குனிந்து நுழைந்து டிரங்குப் பெட்டியிலிருந்து முளங்கால் வரை தொங்கக்கூடிய பெரிய வெள்ளை அரைக்கைச் சட்டையைப் போட்டு வேட்டியை மடிச்சுக் கட்டிக்கிட்டார். தேங்காய் எண்ணெய்யை ரெண்டு கைகளிலும் புரட்டி, தலையில அரக்கத் தேய்ச்சுக்கிட்டார். ஏற்கெனவே, பனைமரம் போல தாட்டிகமான உடம்பு. நூறு ரூபா நோட்டு மடியில ஏறிச்சா அது இன்னும் ஒரு பிடி உயரமா நிமிர்ந்து நிக்கிது.

"கஞ்சி குடிச்சிட்டுப் போங்க" யாக்கோப்பின் தோரணைகளைப் பார்த்து உதட்டைப் பிதுக்கிக் கொண்டே, பனை ஓலைக் குடிலின் வாசலில் குனிந்த எட்டிப் பார்த்தார். இல்லத்தரசி பிரகாசியம்மா.

"ஒன் கஞ்சிய நாய்க்கு ஊத்துளா" அந்த வட்டாரம் முழுவதும் எதிரொலித்திருக்கும் அவர் குரல். "ஆசாத் கடையில பிரியாணி தின்க போறாரு அய்யா. கஞ்சி குடிக்கணுமா! ப்பூ..! அதுக்கா பிள்ள பெத்து வச்சிருக்கேன்.!!"

கிளவியின் திகைப்பும் அதிர்ச்சியும் பாம்படம் தூங்கிய அவருடைய பன்முகத்தில் மின்னல் வெளிச்சம் போலப் படர்ந்து நின்றது.

"சாப்பிடுங்கப்பா" மகனின் கருப்பு முகத்தில் முத்துப்பல் வரிசை டாலடித்தது. "பிரியாணி என்ன, அதுக்கு மேல ஒரு கொத்துப் புரோட்டாவும் சாப்பிடுங்க"

மெதுவாக நடந்து பஸ்டாண்டுக்கு வந்தார் யாக்கோபு. பஸ் ஏறும் முன்னே பெட்டி கடையில வெத்தலைப் போடுவது தான் அவர் வழக்கம். ஆனால் இன்று மனம் முரண்டுப் பிடித்தது. ச்சீ இந்த அற்ப வெத்திலைக்காக நூறு ரூபா நோட்ட மாத்துவாங்களா! அதிலேயும் இப்படி ஒரு புத்தம் புதிய சலவை நோட்ட!!

பஸ்க்குக்காக வாராச்சி மரத்தோட மெலிஞ்சி போன நிழல்ல ஒதுங்கினார் யாக்கோபு. காலை பத்து மணிகூட ஆகல்ல. வெயில் இந்தப் போடு போடுதுன்னு ஆச்சர்யப்பட்டார். ஆனாலும் திடீர்னு அவருக்கு ஒரு எண்ணம். " 14 கல் தூரம் தானே நாகர்கோவில். சிறுப்பத்தில ஒரு நாளைக்கு மூணு தடவைகூட போயிட்டு வந்திருக்கேனே. ஏன் இப்பவும் நடந்து பாக்கக் கூடாது. போகும்போது நடந்தே போவோம். வரச்சில பஸ்ல வந்திறலாம். கால் செத்தவன்ல்ல கார் ஏறுவான். கடவுள் கொடுத்து காலிருக்கு. அரசாங்கம் போட்ட ரோடிருக்கு..உம்.. யோசனை முடியும் முன்னே ரோட்டிலே நடந்துக் கொண்டிருந்தார் அவர்.

சூரியனே உருகி வழிவது போலிருந்தது. அத்தனை வெயில்ல வெள்ளைச் சட்டை தொப்பு தொப்பாக நனைஞ்சி உடம்போடு ஒட்டிக் கொண்டது. மடியை அவிழ்த்து நோட்டைப் பார்த்தார். நல்ல காலம் அது நனையல்ல. சந்தோசமா இருந்து எட்டி நடையைப் போட்டார்.

தோவாளைப் பக்கம் வரும்போது அவருக்குக் கடுமையான தண்ணித் தாகம். ரோட்டுக்கு ரெண்டு பக்கமும் வாய்க்கால்ல களகளண்ணு தண்ணி பாய்ஞ்சிகிட்டுத்தான் இருக்கு. அந்தக் காலத்தில எத்தனையோ தடவை வாய்க்கால்ல இறங்கி ரெண்டு கையாலும் அள்ளி அள்ளிக் குடிச்சவருதான் அவரு. ஆன இன்னிக்கு வயக்காடு பூரா விசத்தை தூவறான். தண்ணியில என்ன யென்ன கலந்திருக்கோ. யார் கண்டா, சரி நாகர்கோயிலுக்குப் போனா யாவாரி தான் உடனே பணம் தருவானே. பிறகென்ன... ஒண்ணுக்கு ரெண்டா சர்பத் குடிச்சாப் போச்சி..

நாகர்கோயில்ல அவருக்குப் பெரிய ஏமாற்றம், தேடிப்போன வியாபாரி அன்னைக்குச் சந்தைக்கே வரல்ல. பசி வயித்தப் பிராண்டுது. ஒரு வினாடி மனசுக்குள்ளே ஒரு சவலம்.. ஆசாதுக்குப் போயிருவமா..

"சீ...எப்பேர்ப்பட்ட அற்ப பையலாப் போயிட்டா நீ. மனச் செருப்பால் தன்னையே அடிச்சிக்கிட்டார் அவர். வயித்த நினைச்ச குடி வாழாது என் மகனே!! “ சும்மாவா சொன்னாரு அய்யா.. ச்சை மனிசன்னா ஒரு உறுதி வேண்டாமா.. வர்ருன்னு ஒரு வெத்தல பாக்குக் கடையில போயி குடிக்கத் தண்ணி கேட்டாரு. ஒரு பானைத் தண்ணியை வச்சிகிட்டுத் தண்ணி இல்லன்னு கூசாமச் சொன்னான் அந்தப் பச்சைத் தமிழன். பெரியவர் சர்பத் குடிப்பார் என்ற எதிர்பார்ப்பு அவனுக்கு. இவருக்கும் சர்பத் குடிக்க ஆசைதான். ஆனால் இந்த அற்ப சர்பத்திற்காக நூறு ரூபா சலவை நோட்ட மாத்தறதா! நேரே பஸ்டாண்டுக்கு நடந்தார். அங்கே அவருக்கு ஒரு ஞானோதயம்.

இவர் அண்ணன் பையன் ஒருத்தன் வாத்தியார் வேலையில சேர்ந்து முதன் முதலாச் சம்பளம் வாங்கினான். நூத்தி அம்பது ரூவா. அந்தக் காலத்துக்கு எவ்வளவு பெரிய தொகை அது. அதுல ஒரு நூறு ரூபா ஒத்த தாளு. மத்தது சில்லரை. நேரே வீட்டுக்குக் கொண்டாநது தாயர்கிட்ட குடுத்தான். அந்தத் தகப்பனப் பறிகொடுத்த பையன் தாய் என்ன செய்தான்னா, அத நேரே படக்கடைக்குக் கொண்டுபோயி கண்ணாடிச் சட்டம் மாட்டி வீட்ல கொண்டாந்து அவ இந்து என்கிறதுனால கும்பிட்டுக்கிட்டிருக்கிற லெட்சுமி படத்துக்குப் பக்கத்தில தொங்கவிட்டு அதுக்குப் பூச குடுத்த்ா. இன்னிக்கும் அந்த நோட்டுப் பூசை முகத்தில தான் இருக்கு. அவன் பல லட்சத்துக்கு அதிபதியாயிட்டான். இந்த ஞாபகம் வரவே அவர் மனசு திரும்பவும் புரழுது.

"சை முக்காலய முண்டாணி காரியமும் முடிஞ்சாச்சு. இனி வீட்டுக்கு நடக்குறதுக்கு மாச்சப்பட்டு இந்த மண்ணாங்கட்டி பஸ்ல ஏறதுக்காக ரூபா நோட்ட மாத்துறதா..ச்சை... அதுக்கு மேல யோசிக்க அவ லட்சுமி பக்கத்துல சட்டம் போட்டு தொங்கவிட்டா, நான் ஏசுசாமி பக்கத்தில தொங்கவிட மாட்டேனா... அவர் மனம் இடங்கொடுக்கல்ல..

மீனாட்சிபுரம் நுழைஞ்சி, ஒழுகினசேரி தாண்டி, மதம் பிடிச்ச ஒரு ஆண் யானை போல நடந்துக்கிட்டிருக்கார் யாக்கோபு. பசியும், தாகமும், சோர்வும் நெருக்க நெருக்க அவரோட மனஉறுதி மேலே மேலே எழும்புது. "இரு உன்னால என்னைய என்ன பண்ண முடியும்? வீடு போனாத்தான் ! சோறோ, தண்ணியோ இனி....

தன்னை எதிர்த்து நிற்கிற பசி தாகப் பேய்களை அமுக்கிப் பிடிச்சிக்கிட்டே புடதியில அறைகிற வெயிலயும் பொருப்படுத்தாம பாய்ஞ்சி போறாரு பெரியவரு...

வயித்த ஏதோ குடையிது போல... நெஞ்சு ஏதோ அமுக்குறத போல... தலைய ஏதோ இறுக்கிறது போல... கண்ணு மசங்குறது போல.. எதையும் அவர் பொருப்படுத்தல. எப்படியோ போறார்.

வீட்டை நெருங்க நெருங்க அவர் உடம்பு ஊறி பெருக்கெடுக்குது. லேசாக் கண்ணு செருகுது..

உம்... தள்ளாட்டம்...

எதாலயும் என் பிடிவாதத்த மாத்த முடியாது என்கிற ரீதியில் பல்லைக் கடிச்சிக்கிட்டே வீட்டுக்கு போயிட்டாரு. நிற்க முடியல்ல... உடம்பெல்லாம் படபடன்னு வருது. பூமிசுத்தறாப்பல இருக்கு. சட்டையைக் கூட கழட்டாம சாணி மெழுகின வீட்டு முத்தத்தில நீட்டி நிமிர்த்து மல்லாக்கப் படுத்திட்டாரு.

என்னவோ ஏதோன்னு ஓடி வந்த அவருடைய வீட்டம்மா அவர் கிடந்த கோலத்தைப் பார்த்து மிரண்டுட்டாக, ஒண்ணுக்கு மூணா உப்பிப் போயிருக்கு வயிறு. தலை அங்கட்டும் இங்கட்டும் பிரளுது. வலது கை அதுமட்டும் மடியிலிருந்த நோட்ட கவனமாக் கையில எடுத்துப் பிடிச்சிருக்கு. "பாத்தியாடீ என் சாமர்த்தியத்த" என்கிறது போல.

"ஐய்யோ, நூறு ரூபா நோட்டக் குடுத்து என் ராசாவ வம்படியாக் கொன்னுட்டானே பாவி!" பிரகாசியம்மாள் குரல் வெயில் நிறைஞ்ச ஆகாயத்தில துணையர் தவறவிட்ட பறவைபேல அலறி அலறிப் பறக்குது

- பொன்னீலன் -
நன்றி : ஓம் சக்தி மாத இதழ்.